Bomen zijn levende fossielen. Door hun langzame maar standvastige groei, kunnen kleine berkjes uitgroeien tot woudreuzen. Echter, bomen groeien beter in een bos dan alleen. Het bos beschermd. Door een ondergronds netwerk wisselen bomen informatie en voedingsstoffen aan elkaar uit. Maar kunnen wij (de mens) deze uitwisseling of communicatie herkennen of misschien zelfs horen? Kunnen wij leren van de manier waarop bomen met elkaar verbonden zijn? En kunnen wij terug communiceren naar de boom? Met andere woorden, kan er ook sprake zijn van intersoortelijke communicatie?
Sinds enkele jaren is de wereld in de ban van yoga, mindfulness en meditatie. Op dagelijkse basis mediteren vele Nederlanders gezamenlijk of alleen thuis, als manier om rust in te bouwen in het drukke bestaan. Een veel gedane meditatie is de zogenaamde ‘boom meditatie’, die bedoeld is om te gronden en aarden, waarbij je tijdens de meditatiesessie langzaam tot boom verwordt. Het lichaam wordt de bast van de boom; uit je voeten groeien wortels tot diep in de grond; onze armen strekken zich uit tot takken die gesterkt worden door daglicht. Een alledaags voorbeeld van de manier waarop wij ons vereenzelvigen met bomen. Ook in het Amstelpark zijn op dagelijkse basis diverse groepen te vinden die meditaties uitvoeren tussen de speciale en bijzondere bomen die het voormalige Floriade park rijk is. Wat zeggen de bomen op deze locatie tegen ons onderbewuste?
Na verder onderzoek kwam ik van de Axis Mundi uit bij de Yggdrasil, de wereldboom. Voortkomend uit Noorse en IJslandse mythologie is dit het symbool van een eindeloze vertakking van al dat maar is. Het is volgens de overlevering een enorme taxus die verschillende werelden en verschillende wezens in zich draagt. Ik ben voornamelijk geïnteresseerd in de wereldboom als hoogste punt in de kosmos, als het centrum van alle richtingen en bovenal als fysieke verbinding tussen de onderwereld, de gewone wereld en de bovenwereld.
Waar ik mij in het Via Appia park focus op een grondboring die de verschillende historische lagen door middel van geologie laat zien, zie ik het project in het Amstelpark als een verlengde hiervan. De boom als positieve grondboring, die vanaf de grond waar het in wortelt, omhoog groeit en op zijn eigen manier een geschiedenis toont. In het bekende werk ‘7000 oaks’ van Joseph Beuys vind ik een parallel. Voor de Documenta van 1982 deed hij een voorstel voor een kunstwerk met 7000 eikenbomen door de stad, met naast iedere boom een vulkanische steen. In de jaren die volgde vervaardigde hij het werk, met de nodige financiële en bureaucratische tegenslagen, tot aan zijn dood. In dit werk leent hij het antroposofische gedachtegoed van Rudolph Steiner van de vier kosmische concepten en duidt hij op de trage transformatie van het basalt in een eikenboom.
Concreet ga ik op zoek naar de Yggdrasil of wereldboom van het Amstelpark. Dit wil ik doen door middel van een geluidswerk met voornamelijk spoken word dat op verschillende plekken in het park, bij verschillende bomen, te horen zal zijn. Daarnaast zal ook de Noorse mythologie een rol gaan spelen in het werk, zoals de mythe van Daphne die in een laurier verandert voordat Apollo zich aan haar kan vergrijpen of Cyparissus die door Apollo wordt getransformeerd in een cipres zodat hij tot in de eeuwigheid kan treuren om het hert dat hij zelf heeft gedood. De bezoeker kan door middel van een app en koptelefoon zelf navigeren door het park en zodoende de microverhalen ontdekken die verstopt zijn in de wereldboom van het Amstelpark.
